عبدالحمید منصوری، مدیرعامل سامانه‌های یکپارچه بزرگ فردا (TLS)؛ ماهنامه عصر تراکنش / پایه و اساس پیدایش بانکداری، مقوله وام و تسهیلات بوده و این پدیده توسط آشوری‌ها و سومری‌ها در ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مشاهده شده است که تجار به کشاورزان وام غلات (grain loan) می‌دادند و بعدها در یونان باستان و در زمان امپراتوری رومی‌ها، وام‌دهندگان در معابد جهت اعطای وام مستقر شدند و پس از پذیرش سپرده، نقل‌وانتقال پول هم انجام می‌دادند.
در واقع بانکداری در دوران اقتصاد پولی رونق گرفت و رایج شد که پایه و اساس آن اخذ «سپرده» و «اعطای تسهیلات» و «نقل‌وانتقال» بود؛ امروز هم این موارد در کسب‌وکار بانکداری به قوت خود باقی است. از این رو، بانک‌ها برای ارائه خدمات به گسترش شبکه شعب خود پرداخته‌اند تا مشتریان راحت‌تر و سریع‌تر، با مراجعه به شعبه بانک با اطمینان و سهولت سرویس بگیرند.
با پیدایش رایانه‌ها و فناوری پردازش اطلاعات در قرن بیستم و رشد سریع آن در جهان، در اواخر این قرن وارد «دوران اقتصاد مجازی (Virtual Economy)» شدیم؛ تا جایی که برخی آن را دوران «اقتصاد دیجیتالی (Digital Economy)» یا «عصر دیجیتالی (Digital Age)» می‌نامند.
در این دوران، مشتری نقطه سرویس است و خدمات بانکی در مکان و زمانی که او نیاز دارد، به وی ارائه می‌شود، به همین خاطر دیگر لازم نیست مشتری به مکان خاصی مانند شعبه مراجعه کند. در این دوران، در اوایل قرن بیست‌ویکم شاهد ظهور پول‌های مجازی و دیجیتال هستیم؛ این پول‌ها به قدری مورد پذیرش مردم و جامعه قرار گرفته‌اند که بانک‌ها را نیز وادار به پذیرش کرده‌اند.
استفاده از سامانه‌های یکپارچه بانکی در پردازش، از ویژگی‌های این سبک از بانکداری است. یک بانک در بانکداری ابری، نیاز به مرکز پردازش داده‌ها و زیرساخت‌های ارتباطی (شبکه) ندارد و تمرکز آن روی شناخت نیازهای مشتری و پیاده‌سازی آن در سامانه یکپارچه بانکی خود است.
یک بانک در بانکداری ابری می‌تواند علاوه بر خدمات بانکی، نیازهای روزانه مشتری خود را شناسایی و از تامین‌کنندگان در «دنیای ابری» تامین کند.
قانون بانکداری مجازی، مراکز پردازش ابری و پول مجازی، از جمله زیرساخت‌های مورد نیاز برای پیاده‌سازی بانکداری ابری محسوب می‌شوند و شاید ما نیز، روزی شاهد رواج این بانکداری در کشورمان باشیم.
منبع: https://way2pay.ir
